ប្រវត្តិ នៃ ការ ដុត នំបុ័ង ។

ការ ដុត នំ នំប៉័ង មាន ប្រវត្តិ វែង និង សម្បូរ បែប ដែល មាន កាល បរិច្ឆេទ ពី អារ្យធម៌ បុរាណ ។ គុក ភ្លើង ដែល គេ ស្គាល់ ដំបូង ត្រូវ បាន ប្រើ ដោយ ជន ជាតិ អេហ្ស៊ីប បុរាណ ប្រហែល 2500 BC ដើម្បី ដុត នំ និង ម្ហូប អាហារ ។ គុក ភ្លើង ដំបូង ទាំង នេះ គឺ ជា ការ សាង សង់ ដី ឥដ្ឋ សាមញ្ញ ដែល មាន អគ្គី ភ័យ នៅ ខាង ក្នុង ហើយ នំប៉័ង នោះ ត្រូវ បាន ដាក់ នៅ លើ ផេះ ក្តៅ សម្រាប់ ធ្វើ ម្ហូប ។

ការ ដុត រាលដាល បន្ថែម ទៀត ជាមួយ នឹង អាណាចក្រ រ៉ូម នៅ ពេល ដែល ជន ជាតិ រ៉ូម បាន សាង សង់ រោង ចក្រ ដុត នំ សាធារណៈ ធំៗ ដើម្បី ផ្តល់ នំប៉័ង ដល់ ពលរដ្ឋ របស់ ពួក គេ។ ក្នុង រោង កិន ទាំង នេះ នំប៉័ង នោះ ត្រូវ បាន គេ ដុត នៅ ក្នុង ធុង ឈើ ហើយ ធ្វើ ពី ម្សៅ ទឹក និង ពេល ខ្លះ ទឹកដោះ ឬ ស៊ុត ។

នៅ ក្នុង សម័យ មជ្ឈិម បូព៌ា នំប៉័ង ត្រូវ បាន ដុត ជា ចម្បង នៅ ក្នុង វត្ត ដោយសារ ការ ផលិត នំបុ័ង ត្រូវ បាន ចាត់ ទុក ថា ជា ទម្រង់ នៃ សេចក្ដី សប្បុរស ។ អ្នក ធ្វើ នំ ក៏ បាន ចាប់ ផ្តើម ប្រើ គ្រាប់ ធញ្ញជាតិ ជា ច្រើន ប្រភេទ រួម មាន rye និង oats ដើម្បី ធ្វើ នំបុ័ង ។

នៅ សតវត្សរ៍ ទី ១៩ និង ទី ២០ ការ ដុត នំ នំប៉័ង បាន ទទួល ការ ផ្លាស់ ប្តូរ ដ៏ សំខាន់ ដោយសារ តែ ការ ណែ នាំ នៃ ការ ដុត ពាណិជ្ជ កម្ម ការ ត្រជាក់ និង មេកានិច ។ ការ រីក ចម្រើន ទាំង នេះ បាន ធ្វើ ឲ្យ ការ ផលិត នំបុ័ង ជា ច្រើន អាច ធ្វើ ឲ្យ មាន ការ អភិវឌ្ឍ នំប៉័ង ប្រភេទ ថ្មី ដូច ជា នំបុ័ង សេនវិច និង នំបុ័ង មុន កាត់ ។

សព្វ ថ្ងៃ នេះ នំប៉័ង នៅ តែ ស្ថិត នៅ ក្នុង វប្បធម៌ ជា ច្រើន នៅ ជុំវិញ ពិភព លោក ហើយ ត្រូវ បាន ផលិត តាម វិធី ផ្សេង ៗ ចាប់ តាំង ពី រោង ចក្រ ដុត នំ តូច ៗ រហូត ដល់ ប្រតិបត្តិ ការ ពាណិជ្ជ កម្ម ធំ ៗ ។

ប្រវត្តិ នៃ ការ ដុត នំ នំប៉័ង នៅ សតវត្សរ៍ ទី ១ ។

ការ ដុត នំ នំប៉័ង មាន ប្រវត្តិ វែង មួយ ដែល មាន កាល បរិច្ឆេទ ពី អារ្យធម៌ បុរាណ ហើយ សតវត្សរ៍ ទី ១ មិន មែន ជា ករណី លើក លែង នោះ ទេ ។ នៅ សតវត្សរ៍ ទី ១ AD នំបុ័ង គឺ ជា អាហារ ដ៏ សំខាន់ មួយ នៅ ក្នុង ចក្រ ភព រ៉ូម ហើយ ត្រូវ បាន ប្រើប្រាស់ ដោយ មនុស្ស មក ពី គ្រប់ វិស័យ នៃ ជីវិត ។ រ៉ូមបានដុតនំបុ័ងក្នុងអង្កួនឈើ និងប្រើជីផ្សេងៗ រួមមាន អង្ករ សណ្តែក និង មីលី ដើម្បីធ្វើនំបុ័ងប្រភេទផ្សេងគ្នា។

ជាធម្មតា នំប៉័ង ធ្វើ ពី ម្សៅ ទឹក និង ពេល ខ្លះ ទឹកដោះគោ ឬ ស៊ុត ។ ម្សៅ នោះ ត្រូវ បាន លោហល គ្នា និង មាន រាង ជា នំប៉័ង ដែល បន្ទាប់ មក ត្រូវ បាន ដុត នៅ ក្នុង គុក ភ្លើង ។ រ៉ូម ក៏ បាន ប្រើ បច្ចេកទេស ផ្សេងៗ គ្នា ដើម្បី រស ជាតិ នំប៉័ង របស់ ខ្លួន រួម មាន ការ បន្ថែម រុក្ខជាតិ រុក្ខជាតិ ស្ពៃ និង គ្រាប់ ពូជ ទៅ ក្នុង ម្សៅ ។

នំបុ័ងមិនត្រឹមតែជាអាហារដែលសំខាន់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងសង្គមរ៉ូមផងដែរ។ នំប៉័ង ជា ញឹកញាប់ ត្រូវ បាន បោះបង់ ចោល ហើយ ក៏ បាន បម្រើ ជា មធ្យោបាយ នៃ ការ បង់សង ផង ដែរ ។ តាម ពិត ពាក្យ រ៉ូម សម្រាប់ "នំបុ័ង" (panis) ក៏ ត្រូវ បាន ប្រើ ដើម្បី សំដៅ ទៅ លើ ប្រាក់ ផង ដែរ។

ការ ដុត នំបុ័ង បាន វិវត្ត និង ផ្លាស់ ប្តូរ ក្នុង រយៈ ពេល ជា ច្រើន សតវត្ស មក ហើយ ហើយ សព្វ ថ្ងៃ នេះ វា គឺ ជា អាហារ ដ៏ សំខាន់ មួយ នៅ ក្នុង វប្បធម៌ ជា ច្រើន នៅ ជុំវិញ ពិភព លោក ។

ប្រវត្តិ នៃ ការ ដុត នំ នំប៉័ង នៅ ប្រទេស ចិន ។

នំបុ័ង គឺជា ចំណុច សំខាន់ មួយ នៅ ប្រទេស ចិន អស់ ជា ច្រើន សតវត្ស មក ហើយ ហើយ ប្រវត្តិសាស្ត្រ នៃ ការ ដុត នំបុ័ង នៅ ប្រទេស ចិន ជាប់ ទាក់ ទង យ៉ាង ជិត ស្និទ្ធ នឹង ការ អភិវឌ្ឍ ការ ដាំ ស្រូវ នៅ ក្នុង តំបន់ នេះ។ ស្រូវ ត្រូវ បាន ដាក់ ជូន ប្រទេស ចិន ពី អាស៊ី កណ្តាល កាល ពី ប្រមាណ ២០០០ ឆ្នាំ មុន និង បាន ក្លាយ ជា គ្រាប់ ធញ្ញជាតិ ដ៏ ពេញ និយម មួយ យ៉ាង ឆាប់ រហ័ស សម្រាប់ ធ្វើ នំបុ័ង និង ទំនិញ ដុត ផ្សេងៗ ទៀត។

នៅ ប្រទេស ចិន បុរាណ នំបុ័ង ត្រូវ បាន កិន ក្នុង ធុង ឈើ ហើយ ជា ធម្មតា ធ្វើ ពី ម្សៅ ស្រូវ ទឹក និង ពេល ខ្លះ ទឹកដោះគោ ឬ ស៊ុត ។ ម្សៅ នោះ ត្រូវ បាន ញែក ចេញ ពី គ្នា ហើយ មាន រូបរាង ខុស ៗ គ្នា ដូច ជា ដំបង ជុំវិញ ឬ ដំបង វែង ហើយ បន្ទាប់ មក ដុត នៅ ក្នុង គុក ភ្លើង ។

មួយរយៈចុងក្រោយនេះ ការនំបុ័ងនៅប្រទេសចិនបានវិវត្ត និងផ្លាស់ប្តូរ។ នៅ សតវត្សរ៍ ទី ១៩ និង ទី ២០ ការ ណែនាំ អំពី នំប៉័ង ពាណិជ្ជ កម្ម និង មេកានិច បាន ធ្វើ បដិវត្តន៍ នំប៉័ង ដែល ធ្វើ ឡើង នៅ ប្រទេស ចិន ដែល ធ្វើ ឲ្យ ផលិត នំបុ័ង ជា ច្រើន និង ការ អភិវឌ្ឍ ពូជ ថ្មី ។

សព្វថ្ងៃនេះ នំបុ័ង គឺជាអាហារដ៏ពេញនិយមមួយនៅក្នុងប្រទេសចិន ហើយត្រូវបានទទួលទានក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន រួមមាន នំបញ្ចុក ក្រឡុក និង នំប៉័ងបែបវេស្ទើន។ នំបុ័ង និង ផ្សារ ទំនើប ចិន ផ្តល់ នូវ ផលិតផល នំប៉័ង ជា ច្រើន រួម ទាំង នំបុ័ង បុរាណ និង សម័យ ទំនើប ។

ប្រវត្តិ នៃ ការ ដុត នំបុ័ង នៅ ប្រទេស អេហ្ស៊ីប បុរាណ ។

នំប៉័ង មាន ប្រវត្តិ វែង មួយ នៅ ប្រទេស អេហ្ស៊ីប បុរាណ និង ជា អាហារ ដ៏ សំខាន់ មួយ នៅ ក្នុង តំបន់ នេះ អស់ រយៈ ពេល រាប់ ពាន់ ឆ្នាំ មក ហើយ ។ គុក ភ្លើង ដែល គេ ស្គាល់ ដំបូង ត្រូវ បាន ប្រើ ដោយ ជន ជាតិ អេហ្ស៊ីប បុរាណ ប្រហែល 2500 BC ដើម្បី ដុត នំ និង ម្ហូប អាហារ ។ គុក ភ្លើង ដំបូង ទាំង នេះ គឺ ជា ការ សាង សង់ ដី ឥដ្ឋ សាមញ្ញ ដែល មាន អគ្គី ភ័យ នៅ ខាង ក្នុង ហើយ នំប៉័ង នោះ ត្រូវ បាន ដាក់ នៅ លើ ផេះ ក្តៅ សម្រាប់ ធ្វើ ម្ហូប ។

ជនជាតិអេហ្ស៊ីបសម័យបុរាណបានប្រើគ្រាប់ពូជផ្សេងៗ រួមមានអង្ករ និងអង្ករ ដើម្បីធ្វើនំបុ័ង។ វា ក៏ បាន បន្ថែម គ្រឿង ផ្សំ ដូច ជា ទឹកឃ្មុំ កាលបរិច្ឆេទ និង រ៉ៃ រ៉ៃ ទៅ ក្នុង ម្សៅ ដើម្បី បន្ថែម រសជាតិ ទៅ ក្នុង នំប៉័ង ។ នំបុ័ងមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការរំលាយអាហាររបស់ជនជាតិអេហ្ស៊ីបសម័យបុរាណ ហើយត្រូវបានមនុស្សគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានបានទទួលទាន។

នំបុ័ងមិនត្រឹមតែជាអាហារដ៏ចម្បងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃពិធីសាសនា ហើយជាញឹកញាប់ត្រូវបានគេប្រើជាដង្វាយដល់ព្រះ។ ការ ផលិត នំបុ័ង នេះ ត្រូវ បាន ចាត់ ទុក ថា ជា វិជ្ជា ជីវៈ ដ៏ ថ្លៃថ្នូរ មួយ នៅ ប្រទេស អេហ្ស៊ីប បុរាណ និង អ្នក ដុត នំ បាន ទទួល ឋានៈ សង្គម ខ្ពស់។

ការ ដុត នំបុ័ង បាន វិវត្ត អស់ ជា ច្រើន សតវត្ស មក ហើយ ហើយ ឥឡូវ នេះ គឺ ជា អាហារ ដ៏ សំខាន់ មួយ នៅ ក្នុង វប្បធម៌ ជា ច្រើន នៅ ជុំវិញ ពិភព លោក ។

ប្រវត្តិ នៃ ការ ដុត នំបុ័ង ជាមួយ បន្លែ ។

ការ បន្ថែម បន្លែ ទៅ លើ ម្សៅ នំប៉័ង គឺ ជា ការ អភិវឌ្ឍន៍ ថ្មី មួយ ក្នុង ប្រវត្តិ សាស្ត្រ ដ៏ យូរ អង្វែង នៃ ការ ដុត នំបុ័ង ។ ខណៈ បន្លែ ត្រូវ បាន ប្រើប្រាស់ ក្នុង ដំណាំ ផ្សេងៗ រាប់ រយ ឆ្នាំ មក ហើយ ដើម្បី បន្ថែម រសជាតិ និង សារជាតិ ចិញ្ចឹម ទៅ ក្នុង នំប៉័ង នោះ ការ ប្រើប្រាស់ បន្លែ យ៉ាង ទូលំទូលាយ ជា គ្រឿង ផ្សំ ចម្បង នៃ នំប៉័ង មិន បាន ចាប់ ផ្ដើម រហូត ដល់ សតវត្សរ៍ ទី ២០ នោះ ទេ។

គំរូ មួយ ក្នុង ចំណោម គំរូ ដំបូង បំផុត នៃ នំប៉័ង បន្លែ គឺ នំប៉័ង សូដា ដ៏ ពេញ និយម របស់ អៀរឡង់ ដែល ធ្វើ ឡើង ពី ម្សៅ ដុត សូដា អំបិល និង ម្សៅ ។ ទោះបី ជា វា មិន មែន ជា គ្រឿង ផ្សំ បែប ប្រពៃណី ក៏ ដោយ ក៏ កាំជ្រួច ឬ រ៉ៃស៊ីន ដែល មាន ជាតិ ពុល ពេល ខ្លះ ត្រូវ បាន បន្ថែម ដើម្បី បន្ថែម រសជាតិ និង រសជាតិ ផ្អែម ទៅ ក្នុង នំប៉័ង ។

នៅ ទសវត្ស ឆ្នាំ ១៩៧០ នំ បញ្ចុក បន្លែ កាន់ តែ មាន ប្រជាប្រិយភាព កាន់តែ ខ្លាំង ឡើង ដោយសារ មនុស្ស កាន់ តែ ចាប់ អារម្មណ៍ រួម បញ្ចូល ទាំង បន្លែ កាន់ តែ ច្រើន ក្នុង របប អាហារ របស់ ខ្លួន។ ទំនោរ នេះ បាន នាំ ឲ្យ មាន ការ អភិវឌ្ឍ នំបុ័ង ថ្មី ដូច ជា នំ ប៉័ង ចេក ត្រសក់ និង នំ ដំឡូង ផ្អែម ។

សព្វ ថ្ងៃ នេះ នំប៉័ង ដែល ធ្វើ ពី បន្លែ គឺជា ជម្រើស ដ៏ ពេញ និយម មួយ សម្រាប់ អ្នក ដែល ចង់ បន្ថែម សារជាតិ ចិញ្ចឹម បន្ថែម ទៀត ទៅ លើ របប អាហារ របស់ ខ្លួន ហើយ វា មាន ក្នុង ទម្រង់ ផ្សេង ៗ គ្នា រួម មាន នំប៉័ង ក្រឡុក និង រមៀល ជាដើម។ បន្លែត្រូវបានប្រើប្រាស់នៅក្នុងនំបុ័ងដែលមានរបៀបផ្សេងៗគ្នារួមមានការដាំទំពាំងបាយជូរបរិសុទ្ធនិងបញ្ចូលទៅក្នុងម្សៅ។